De Gjertvassbreen is een 2 km lange gletsjer in het Hurrungane-massief.
De Gjertvassbreen ligt in de schaduw van de bergrug Styggedalsryggen. Deze scherpe graat is populair bij klimmers De graat overstekend kom je op een paar van de hoogste bergen van Noorwegen, waaronder Store Skagasølstind. Met 2405 is hij de op twee na hoogste berg van het land, na de Galdhøpiggen (2469) en de Glittertind (2452). Maar de top is veel moeilijker te bereiken.
Sneeuw glijdt omlaag van de steile en koude noordflank van de Styggedalsryggen, hoopt beneden op en vormt zodoende de Gjertvassbreen. De naam van het omringende massief is zelfs ontleend aan zulke lawines, want Hurrunage betekent zoiets als ‘’herriemakers’’.
De Gjertvassbreen stroomt omlaag tot 1600 m hoogte, waar hij net boven een klif eindigt. Toen de eerste (bekende) foto er in 1877 werd genomen viel de gletsjer over de klif heen en vormde een brede tong in het Gjertvassdalen. Dat was ook nog zo in de eerste helft van de 20e eeuw, waarna de gletsjertong uit het dal verdween.
De Gjertvassbreen in 1877 en 2024. Bron 1877: Knud Knudsen, collectie Bibliotheek Universiteit van Bergen foto ubb-kk-1318-1867.
In de afgelopen decennia is er niet veel veranderd. Het ijs reikt nog steeds tot aan de klif, zonder naar beneden te vallen. De gletsjer wordt echter wel steeds dunner. Een van de plekken waar dat goed te zien is, is aan de noordkant. De zijmorene die daar ligt is ooit opgeworpen door de gletsjer zelf, maar ligt nu veel hoger dan het ijs.
Een wandeling door het Gjertvassdalen volstaat om de Gjertvassbreen te zien. Maar wie verder omhoog loopt naar Ommane of de rug tussen de Gjertvass- en Styggedalsbreen in heeft een veel beter overzicht. Hierboven zijn de hangende gletsjers onverminderd indrukwekkend, terwijl beneden in het dal het ijs snel verdwijnt.
De Gjertvassbreen in 1919 en 2023. Fotograaf 1919: Jørgen Grundtvig-Olsen, collectie Bibliotheek Universiteit van Bergen foto ubb-go-a-0698.
Zoek binnen glacierchange
